Εσύ κοίταζε ψηλά, αυτός πρέπει να ντρέπεται! της Γεωργίας Μούκα

 

ΕΣΥ ΚΟΙΤΑΖΕ ΨΗΛΑ  ΑΥΤΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ

Εσύ με βλέμμα φωτεινό μπορείς  να κοιτάξεις ψηλά τον ουρανό, τα χρώματα, τη νύχτα και να ατενίσεις το μέλλον.

Χαμήλωσε τώρα, εκεί στο ύψος των ματιών σου, μπορείς κατάματα να κοιτάξεις το σύντροφό σου. Μέσα σου, η αγωνία του εκτινάχτηκε, νίκησες τη συνήθεια του, υπόταξες την ύλη στην ιδέα, επιχείρησες την ηρωική απελπισμένη έξοδο του.

Και ακόμα χαμηλότερα, στο ύψος των παιδιών σου, ρίξε το ευθύ σου βλέμμα. Ανασήκωσες το κεφάλι τους από το κείμενο και φώτισες την ορμή τους.

Ναι! Εσύ κοίταζε ψηλά!

Μέσα από το δική σου κίνηση και τη δική σου αγωνία, το όραμα ψυχώθηκε σε αγώνα.  Να είσαι σίγουρος ότι ο καλύτερος τρόπος ενδυνάμωσης του κινήματος ήταν η συμμετοχή σου στην κίνηση. Η κίνηση σου ήταν σαν ένας κυκλικός και οριζόντιος χορός. Οριζόντια η μετατόπιση από το υπαρκτό στο «εν δυνάμει»  υπαρκτό και η κυκλική κίνηση, αυτή που διάβρωσε την ίδια την επιφάνεια και χάραξε νέους κύκλους  αναδιαμόρφωσης.

Είσαι ήσουν το κέντρο του αγώνα και της αλλαγής πολεμιστής και σύντροφος συνάμα. Μια σπίθα αρκεί για την έγερση και μια φλόγα για την εξ-έγερση. Δεν αρκεί να βλέπεις τη σπίθα να περνάει από την μία γενιά στην άλλη. Χρέος σου να κινηθείς, με τη σπίθα στα χέρια να την κάνεις φλόγα, και να τραβήξεις στο πλάι σου και το σύντροφό σου. Και εσύ αυτό το έπραξες μες στη γενιά σου.

Γκρέμισες μέσα σου τα λόγια των άλλων, και ετοιμάστηκες για τα δικά σου έργα και βυθίστηκες στο όραμα αυτό και είπες δεν είναι προσωπικό είναι συλλογικό δεν είμαι ένας!

Ναι! Εσύ κοίταζε ψηλά!

Αυτός πρέπει να ντρέπεται!

Ποιός είναι ο σκοπός του αγώνα τούτου; Υπάρχουν οι προϋποθέσεις; Έτσι ρωτάει πάντα ο «κακομοίρης και ο συμφεροντολόγος» «κατανοώντας» πως η εξέγερση πήρε λάθος δρόμο. Και ακολουθούν τα κροκοδείλια δάκρυα ευαισθησίας των πολιτικών που είναι έτοιμοι να αναδείξουν την ανθρώπινη πτυχή του ζητήματος και εύκολα να μεταλλάξουν το πολιτικό σε ηθικό ζήτημα. Και τα στηρίγματα του κράτους τα κόμματα με τις προκάτ συμφωνίες τους και το χιλιοφορεμένο ψεύτικο προσωπείο που η μόνη έγνοια και αγωνία τους είναι για περισσότερους ψηφοφόρους. Και ο κομματικός συνδικαλισμός που μέσω της συνδιαλλαγής με το κράτος διαμορφώνει «καλύτερες» συνθήκες εκμετάλλευσης.

Οι ευθύνες αφορούν αυτούς που τις αναλαμβάνουν στο βαθμό που το επιθυμούν. Όμως ένα είναι βέβαιο…

Και τώρα μονάχα εμείς… με έλεος και σεβασμό μόνο για τους συντρόφους.

ΓΕΩΡΓΙΑ ΜΟΥΚΑ

ΔΑΣΚΑΛΑ